Το Τρίκορφο σε μία φωτογραφία από την θέση όπου σήμερα βρίσκετε το υδραγωγείο του χωριού δεν θυμίζει σε τίποτα τη σημερινή εικόνα που είναι γεμάτη με σπίτια και χρώμα.Όμως την εποχή αυτή μπορεί τα σπίτια να μην ήταν το ένα δίπλα στο άλλο αλλά ο κόσμος ήταν μια γροθιά και ζούσε με αγάπη γαλήνη και ξενοιασιά παρότι αντιμετώπιζε πολύ δύσκολες συνθήκες που ήταν η φτώχεια και η πείνα.Όμως αυτό που δεν έχει αλλάξει στον τόπο αυτό είναι η φιλοξένεια όποιος και να περνάει από το Τρίκορφο πάντα λέει τα καλύτερα λόγια για την ζεστή καρδιά των ανθρώπων .
Οι Τρικορφιώτες αγωνίζονταν με ότι μέσο είχαν για να δώσουν ζωή στο χωριό και πάλι όλοι μαζί ένωσαν τις δυνάμεις και με προσωπική εργασία και χωρίς αμοιβή ανέλαβαν να ανοίξουν το δρόμο για να μπορούν να περνούν τα μέσα της εποχής. 
Φεύγουμε από την προσωπική βοήθεια για την ανάπτυξη του χωριού και περνάμε στην εργασία για την επιβίωση των ανθρώπων αλλά και των ζώων που είχαν.Πάλι οι δουλειές γίνονταν με ομαδική προσπάθεια και δανικαριές δηλαδή συνεργασίες βοηθώντας ο ένας των άλλο και αντιστρόφως για να τελειώσουν πιο γρήγορα.
Οι νεαρές κοπέλες πήγαιναν στο μορφωτικό σύλλογο του χωριού για να μάθουν οικοκυρικά και να προσφέρουν και αυτές στο σπίτι και στην οικογένεια τους.
Επίσης όλη μαζί και στην χαρά εδώ έξω από το σπίτι του Βασίλη και της Καλλιόπης Δημόπουλου*(ο παππους και η γιαγιά μου) όπου κάθε πάσχα μαζευόταν όλη η γειτονιά και έψηναν αρνιά σύμφωνα με το καθιερωμένο έθιμο.
Εδώ στον Άη Γιώργη πάλι όλοι μαζί γιόρταζαν με συντροφιά την δασκάλα του χωριού Ελένη Λεβεντοπούλου και την κόρη της Μαριάννα.Σε αυτό το χωμάτινο τραπέζι συνείσφερε ο καθένας ότι είχε όμως η αληθινή αγάπη έδινε μια ξεχωριστή πνοή σε κάθε αντάμωμα.Αυτή ήταν μόνο η αρχή της αναφοράς μου σε αυτή την εποχή θα επανέλθω με ακόμα πιο πολλές εικόνες και ιστορίες για τους ανθρώπους αυτούς.
